sábado, 28 de abril de 2007

Napule

Siempre se puede exagerar, claro.

Pero sumando y restando, tal vez lo mejor de estos días fue reencontrarme con Roberto Murolo. Me regalaron doce discos de todo Napule. Y hacía más de 20 años que esperaba.

Esa sonoridad del dialecto, esa connaturalidad para la música que tiene Italia...

Todos los 12 son una maravilla, pero la selección de uno de ellos me pareció inmejorable.

Dimme addò'staie; Ciccio Formaggio; Simme 'e Napule, paisà; Tamuriata nera; Vint'anne; Dove sta Zazà; Vierno; Munasterio 'e Santa Chiara; Serenatella a 'na cumpagna 'e scola; O vascio; Scalinatella; Me so' 'mbriacato 'e sole; Desiderio; Surriento d'e 'nnamurate.

Y entre varios, esa viñeta del recuerdo de una compañera de banco en la escuela, cuyo nombre se borró, pero no aquel temblor de verla cada vez que la veía... Y ese amor callado y secreto que ella gritaba silenciosamente y que -diría Chesterton, por un prodigio de imbecilidad no hemos oído...- 'ahora' viene a gritarnos melancólicamente, cuando es irremediable...
Serenatella a 'na cumpagna 'e scola,
ca se chiammava...'o nomme no, nun mm''o ricordo...
Tropp'anne só' passate, 'o tiempo vola...
e mo só' tante ca mme stanco d''e ccuntá!
Ma, comme fosse ajere, a me mme pare d''a vedé
a 'o stesso banco, proprio a fianco a me...

Cchiù tiempo passa e cchiù mme vène a mente
e, cchiù 'e na vota, sento 'a voce ca mme dice:
"Comm'è che allora nun capiste niente?!
Io te vulevo tantu bene, cride a me!..."
"E i' pure - lle risponno - te vulevo bene a te,
pecché nun ce capèttemo pecché?!"

Cchiù tiempo passa e cchiù mme vène a mente...
ma 'o nomme...niente, nun mm''o pòzzo arricurdá!

Algunos me dicen que el tango puede hacer cosas así.

Las habría hecho, pienso yo. Y no las hizo. Pero toda comparación es odiosa...